Eindelijk Ameland!!

Datum:               3-10-2020

Locatie:              Istanbul Airport

COVID-19:         De cijfers lopen zowel in Nederland als in Montenegro erg snel op.

EINDELIJK!!!! Na 7 maanden was het dan EINDELIJK zo ver, EINDELIJK mijn ouders, oma Brouwer, broer en schoonzus zien, EINDELIJK mijn nieuwe neefje Jonas vasthouden, EINDELIJK mijn andere neefje Matheo knuffelen, EINDELIJK mijn vrienden weer zien en niet te vergeten EINDELIJK mijn prachtige eiland zien!! Maar ik zal uiteraard bij het begin beginnen!

Ik moest eerst nog even wachten totdat mijn collega uit UK veilig naar Montenegro kon komen en op 27 augustus was het dan zover, ik kon naar Nederland!! Het was precies 7 maanden geleden dat ik naar Montenegro vertrok voor mijn grote passie! Toen kon ik nog niet weten dat het zolang zou duren voordat ik weer naar Nederland kon. Boris en Martina (vrijwilligers uit Zwitserland) brachten me naar het vliegveld van Tivat (10min rijden). Alles verliep soepel alleen bij de douane van Montenegro kreeg in nog wel even een rare blik i.v.m. visum die natuurlijk allang verlopen was, maar ik mocht gewoon doorlopen! Van Tivat via London Gatwick naar Amsterdam, vervolgens naar Joure om daar een aantal dagen in quarantaine te verblijven. Het was niet het leukste plekje i.v.m. het overlijden van mijn Oma in Februari maar ik had geen andere keuze, ik wou eerst de uitslag van de hopelijk negatieve Covid-19 test hebben. Toen ik in Joure aan kwam hing er een mooi welkom thuis versiering aan de deur en er stond een pakketje om me de komende dagen door te helpen. Doordat ik niet kon bellen heeft Mama heeft na veel telefoontjes en uren aan de lijn hangen met de GGD, geregeld dat ik een Covid-19 test mocht doen. Gelukkig kwam daar een negatieve resultaat uit dus mocht ik veilig naar Ameland! Onderweg naar huis heb ik vanaf de boot eerst de bus naar de Stelp genomen om mijn Oma te verassen, natuurlijk van achter een raam! En daarna eindelijk mijn ouders omhelzen!!

Op Ameland aangekomen was er een druk schema voor me weg gelegd. Het is september dus bramen tijd, bramen plukken, appels, cranberries en kastanjes zoeken (voor dat laatste zijn we maar naar het vaste lân gegaan). Uiteraard mocht er weer op strand gereden worden dus op naar de Hon (daar nog een Noord Kromp en een zeer zeldzaam schelpje gevonden: Zandschelpje). Bijna elke dag te fietsen. Daarnaast nog op forellen vissen, uiteten met de familie, met de vriendinnen afspreken, Oma bezoeken, T-shirt en rokjes gemaakt met uiteraard walvissen erop en nog veel meer. De tijd is veel te snel gegaan……Maar hopelijk kan ik snel en zonder problemen de volgende keer weer komen!

Afgelopen zaterdag nog naar Heerenveen geweest, daar gezellige dag met Pa & Ma, Daniël & Baukje, Matheo & Jonas gehad. Avonds ben ik nog naar SC-Heerenveen tegen VVV Venlo geweest, best raar was dat, je zit allemaal op afstand en je mag niet juichen of schreeuwen, totaal geen sfeer dus.

Vadaag of eigelijk gisteren weer afscheid van mijn ouders en het eiland genomen. Om 15.45uur op de sneldienst naar Holwerd, ik kreeg nog heel lief een lift naar Leeuwarden, dat scheelde enorm met het slepen van mijn bagage. Want die ziten vol met Nederlands eten en met kadotjes voor Aylin, Doğa en Tim. Alles ging mooi snel tot Station Lelystad....daar stond ik vast i.v.m. een defecte trein op het spoor. Vlug Baukje en Daniël gevraagd of ze een taxi konden regelen, ik had namelijk geen internet of beltegoed. Toch maar besloten dat ik het nog even zou afwachten. Gelukkig kwam er een Sprinter die sowieso via schiphol ging, hij deed er alleen wel langer over, maarja ik kwam er in ieder geval. Daarna ging gelukkig alles weer soepel en had een redelijke rustige vlucht naar Istanbul.

Daar zit je dan in het vliegtuig naar Istanbul, het voelde even als bijna 9 jaar terug toen in voor het eerst op stage naar Istanbul ging. Nu gebruik in het vliegveld alleen als overstap naar Montenegro. Want ja zoals sommige het wel mee gekregen hebben, gaat er helaas geen rechtstreekste vlucht naar Montenegro. Achja zo zie je nog eens iets van de wereld, en kan alvast mijn Turks weer oefenen om te praten met Doğa & Kiwa! Het is nu 4uur nachts op een vrijdag, normaal zou ik dan lekker terrasje zitten of een kroeg in gaan maar weet niet of het dit jaar nog gaat gebeuren, in plaats daarvan zit ik dit te op een bankje op Istanbul Airport met een mondkapje voor en schrik van elke persoon die te dichtbij komt. Wat is de wereld anders geworden!

Zal zo richting de gate lopen en dan op naar Montenegro!!